ما بین رایانه ها، گوشی ها و سیستم عامل ها احاطه شده ایم. پدرها و مادرها نشسته اند پای لپ تاپ هایشان، گوشی در جیب، تبلت روی میز. از پشت لپ تاپ سر بالا می آورند که: «بچه جان به گوشی دست نزن، پِلی استیشن را خاموش کن، بازی بس است. اصلا مشق هایت را نوشتی؟»
تکنولوژی شده است بلای جان درس و مشق و پیشرفت بچه هایمان.
از این مهمان خود خوانده چه گریزی است و اصلا چه نیازی است به گریز؟ یک نگاه به محیط بازی های رایانه ای بیندازید، پر از رنگ، اعتیاد آور و جذابند. پس چرا عنان تکنولوژی و بازی های رایانه ای را در دست نگیریم و دستشان را نگذاریم توی دست آموزش؟
اغلب بازی های رایانه ای برای بچه های هفت تا هجده ساله ساخته می شوند. درست زمانی که بچه ها به مدرسه می روند. کافی است یکی از این باز ی‌ها به دست یکی از همین بچه مدرسه ای ها برسد تا به سرعت نفوذ کند بین همة هم کلاسی ها. بچه ها درگیر می شوند. دائم تلاش می کنند بازیکنِ بهتر و بهتری شوند. عطش پیشرفت و طی کردن مراحل را دارند. حالا تصور کنید این عطش برای یک بازی آموزشی باشد.
نویسنده: ماریه رفیعی
ادامه مطلب را در بهروان شماره پنجم مدرسه بخوانید.
خرید از سایت: behravanmag.com
نسخه الکترونیکی: jaaardotcom
خرید حضوری: پیشخوان دکه‌ها و کیوسک‌های روزنامه‌فروشی و کتاب‌فروشی‌های نشرِ چشمه
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک و نوجوان اینجا کلیک کنید.
