شماره پنج: مدرسه

برداشت سوم: خانه دوست کجاست؟

از یک تا هزار با عدد و حروف!

خانه دوست کجاست؟

تا به خودم آمدم پای تخته بودم و اشک می‌ ریختم. نه اشک نمی‌ ریختم، داشتم گریه می‌ کردم. چهار پسر دیگر تا اینجای کار با من ایستاده بودند. آنجا پای تخته. همگی ابتدا اشک می‌ ریختیم. بی‌ صدا. کم کم که صدای ناله‌ های خفیف‌ مان را می‌ شنیدیم دیگر اشک نبود. گریه‌ های دو چندان بود. بدون آنکه همدیگر را نگاه کنیم. نگاهمان جایی میان موزائیک‌ های کف کلاس و تهدید معلم گم بود. با من می‌ شدیم پنج نفر. نفر ششم و هفتم در فاصله‌ ی میان نیمکت تا تخته گریه‌ شان را شروع کرده بودند و نفر هشتم همان‌ جا پای نیمکت. حتی قبل از آنکه معلم سر برسد. معلم سه ردیف را گذشته بود و ردیف چهارمی‌ ها، ماست‌ ها را کیسه کرده بودند و خطا کاران می دانستند باید زار زد. به امید رحمی، روزنه‌ ای، معجزه‌ ای، چیزی. هیچ. هیچ راهی نبود.

آن‌ ها که از یک تا هزار با عدد و حروف ننوشته بودند سرنوشت‌ شان احتمالاً به دندان‌ های سگ مدرسه گره می‌ خورد. سگی در سیاهچال که غرش می‌ کرد و در حیاط مدرسه که بازی می‌ کردی گاهی صدایش می‌ آمد و زهر مار می‌ شد گلی که به دروازه‌ ی بی‌ تور مدرسه زده بودی و شادی به اندامت می‌ ماسید. انتهای ردیف چهارم که رسید معلم، شده بودیم ده نفر. مبصر را فرستاد. ناظم آمد. گریه‌ ها جان گرفت. معلم سر صندلی‌ اش نشسته بود و ردیف خطاکاران را می‌ نواخت. من موزائیک‌ ها را می‌ شمردم. هر بار که به پانزده می‌ رسید، ذکر مصیبت دیگری می‌ رسید و امانم نمی‌ داد. نتوانستم بشمارمشان. تا سیصد بیشتر ننوشته بودم ولی در عوض سر‌کلاس همیشه دست به سینه بودم. بی‌ صدا. سکوتم کفاف هفتصد عدد ننوشته‌ ی دیگر را نمی‌ داد. کافی نبود. تا هزار نرفته بودم. نگاهم را می‌ دزدیدم. نمی‌ دانم ناظم گفت: «تو دیگه چرا، تو که بچه‌ ی خوبی بودی» یا نه. شاید گفته باشد. درست یادم نمی‌ آید. به مرور برایم مثل یک تابلو ی آبستره شد همه چیز محو. آن سگ هم محو شد در افسانه‌ ی موتور خانه. ولی این تابلو یک لکه رنگ تند زننده دارد که نمی‌ دانم چه رنگی‌ است ولی هنوز تیز است و مانده: پسرک کناری‌ ام پشت نیمکت کلاس، ایکیوسان بود. همان هیبت. سر از ته تراشیده، صورت گِرد و کمی تپلی. معلم که از نیمکت جلو شروع کرد مهربان به نظر می‌ رسید. ایکیوسان آرام بود. فکر نمی‌ کردم خطری باشد. دست به سینه نشستم و به لبخند معلم امیدوار بودم. حتماً مرا به جا می‌ آورد دوباره. دفترم را دید. سیصد کجا، هزار کجا؟ …از یک تا هزار با عدد و حروفنویسنده: مهدی آبایی

ادامه مطلب را در بهروان شماره پنجم مدرسه بخوانید.
خرید از سایت: behravanmag.com
نسخه الکترونیکی: jaaardotcom
خرید حضوری: پیشخوان دکه‌ ها و کیوسک‌ های روزنامه‌ فروشی و کتاب‌ فروشی‌ های نشر چشمه

جهت دریافت مشاوره تحصیلی آنلاین از اپلیکیشن فارگو اینجا کلیک کنید.

برچسب ها

دیدگاهتان را بنویسید

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن