بهروان در زمانه‌ای که خواندن مجله به ‌دست فراموشی سپرده شده است، تولد یافت. دوماهنامه‌ای روان‌شناختی با نگاهِ بین‌رشته‌ای که تلاش برای حرف‌های تازه و نو داشته و دارد. بهروان در هر شماره به‌یک موضوع می‌پردازد و آن را در حوزه‌های مختلف با عینک روان‌شناسانه می‌نِگرد. بهروان تلاش دارد گاه با زبانِ روایت از نمونه‌های قبلی روان‌شناسیِ خود فاصله گیرد و به‌یک مفهوم جدید تلنگر بزند تا به مذاق مخاطب خوش بیاید و شاید به تأمل وا داردش. بهروان در دورانی که محتوای روان‌شناسی به‌ وفور،پراکنده و سطحی بود، مایه‌ی روان‌شناختی‌ و واقع‌بینانه را که مطابق بر آموزه‌های اصیل است، به مخاطب ارائه می‌دهد. بهروان تلاش کرده دستِ نویسندگانش را برای فکرهای نو و حرف‌های تازه باز بگذارد تا خلاقیت بیش از پیش در صفحه‌ها و بخش‌ها و شماره‌ها خود را نشان دهد. بهروان، هنوز چهار دست‌و‌پا راه می‌رود. هنوز قوام نیافته و آروزهای بزرگ‌تر در سر دارد. بهروان از سینما تا سیاست، از ورزش تا ادبیات، از فلسفه تا زیست‌شناسی، از معماری تا علوم‌ شناختی و از زبان‌شناسی تا اقتصاد در هر شماره حرف می‌زند و می‌کوشد حوزه‌های گفته‌شده را به روان‌شناسی پیوند بزند. یک پیوندِ معنادار، بین‌رشته‌ای و خدا را چه دیدیم شاید فرخنده.

تا به ‌حال بهروان در هشت شماره با موضوعات ذهن، هوش، اوتیسم، شادی، عشق، مدرسه، دانشگاه و آینده انتشار یافته است. بهروان را شاید بشود در این جمله از شعر نیما خلاصه کرد:

«آن گُل زودرس چو چشم گشود

به لَبِ رودخانه تنها بود»