درباره مجله بهروان

بهروان در زمانه ‌ای که خواندن مجله به ‌دست فراموشی سپرده شده است، تولد یافت. دو ماهنامه ‌ای روانشناختی با نگاهِ بین‌ رشته ‌ای که تلاش برای حرف‌ های تازه و نو داشته و دارد. بهروان در هر شماره به ‌یک موضوع می ‌پردازد و آن را در حوزه ‌های مختلف با عینک روانشناسانه می ‌نِگرد. بهروان تلاش دارد گاه با زبانِ روایت از نمونه ‌های قبلی روانشناسی خود فاصله گیرد و به ‌یک مفهوم جدید تلنگر بزند تا به مذاق مخاطب خوش بیاید و شاید به تأمل وا داردش. بهروان در دورانی که محتوای روانشناسی به‌ وفور، پراکنده و سطحی بود، مایه ‌ی روانشناختی و واقع ‌بینانه را که مطابق بر آموزه‌ های اصیل است، به مخاطب ارائه می‌ دهد. بهروان تلاش کرده دستِ نویسندگانش را برای فکرهای نو و حرف ‌های تازه باز بگذارد تا خلاقیت بیش از پیش در صفحه ‌ها و بخش‌ ها و شماره ‌های خود را نشان دهد. بهروان، هنوز چهار دست ‌و‌ پا راه می ‌رود. هنوز قوام نیافته و آروزهای بزرگ ‌تر در سر دارد. بهروان از سینما تا سیاست، از ورزش تا ادبیات، از فلسفه تا زیست ‌شناسی، از معماری تا علوم‌ شناختی و از زبان ‌شناسی تا اقتصاد در هر شماره حرف می ‌زند و می‌ کوشد حوزه‌ های گفته ‌شده را به روانشناسی پیوند بزند. یک پیوندِ معنادار، بین‌ رشته ‌ای و خدا را چه دیدیم شاید فرخنده.

تا به ‌حال بهروان در هشت شماره با موضوعات ذهن، هوش، اوتیسم، شادی، عشق، مدرسه، دانشگاه و آینده انتشار یافته است. بهروان را شاید بشود در این جمله از شعر نیما خلاصه کرد:

«آن گُل زودرس چو چشم گشود به لَبِ رودخانه تنها بود»