مجله شماره سوم: شادی

اگر سراغ «شادی» رفته ایم دلیلش این است شاید نمی یابیمش. چند صباحی است کوچ کرده و رفته و انگار از او خبر نداریم.بیش از ده تن از نویسنده های این شماره مطلب شان را با شعر استاد کدکنی آغاز
کرده بودند:
«طفلی به نام شادی دیری ست…»
به راستی شاید گم شده و پیدا کردنش بسی سخت و دشوار است.به هر روی، نوروز هرچه باشد انگار تداعی کننده شادی است. شاید خیلی هامان دیگر آن رنگ و بوی سابق را دوست نداشته باشیم اما در و ديوار،كوی و برزن و آشنا و ناآشنا بوی شادی می دهند. یکی از همکارانم که دبیر ادبیات دوران دبستان است چند هفته پیش سراغم آمد و گفت: «بچه ها شاد نیستند. چه کار می شود برایشان کرد؟»
انگار، این گم شدن شادی را بچه ها هم فهمیده اند. چه باید کرد؟ در این شماره از بهروان علاوه بر تلاش بر ریشه یابی، راه هایی پیشنهاد داده ایم برای یافتن شادی، حتی ناچیز و لحظه ای.شادی، در یک جامعه برآمده از عوامل مختلف است. دوستم شبی که ایران در مرحله نیمه نهایی جام ملتهای آسیا سه بر صفر از ژاپن شکست خورد و حذف شد می گفت:« توی «بی. آر. تی» ایستاده بودم و مردم رنجور و نالان، خسته و غمگین شاید به فردا فکر می کردند.» رویدادهای فرهنگی، رقابت های ورزشی،اتفاقات سیاسی و رخدادهای اجتماعی و اقتصادی برروی روان افراد تأثیرگذار است. ما به سهم خودمان، به رسم وظیفه در این شماره از بهروان تلاش کرده ایم تسهیل گر باشیم و پیشنهادهایی روان شناختی برای عبور یا سازگاری با موقعیت پیش رو داشته باشیم. اگر خودم را دوست داشته باشم، اطرافیانم را دوست داشته باشم و از فعالیت هایی که انجام می دهم لذت بیرم، پس احتمالاً من آدم شادی به حساب می آیم. برای آن که میزان شادی تان را بسنجید فقط کافی است به سه جمله بالا فکر کنید و به آنها پاسخ بدهید خدا را چه دیده اید شاید در همین سال جدید که می آید خودمان بتوانیم «شادی» را پیدا کنیم، «شادی» را نگه داریم و شاد باشیم که این اصلی مهم در روان شناسی است :
شادی تاحدِ بسیار زیادی زاییده خود فرد است