در دنیای انسان ها عشق جایگاه و معنای خاصی دارد. تصور این که انسان باشی و عشق نداشته باشی کمی عجیب به نظر می رسد. گویی این عشق است که به همه چیز معنا و مفهوم می بخشد. عشق در این معنا هیجان و انگیزشی است که در فرد برای توجه به یک موضوع مورد علاقه به وجود می آید. موضوع مورد علاقه می تواند یک انسان یا حتی یک شی باشد، فرقی نمی کند، وقتی عاشق می شویم موضوعی برای کشش به سوی آن وجود دارد. این چیزی است که همه انسان در لحظات عاشقی آن را به خوبی درک می کنند. ما تصور می کنیم که عشق شکلی ساده دارد و به راحتی در انسان ها به وجود می آید اما تجربیات علمی و دانش های مرتبط با مغز نشان می دهد که قصه عشق به این سادگی نیست. برسی های رویکرد عصب روانشناسی نشان می دهد که عشق مفهومی است ویژه انسان که به دلیل ویژگی های منحصر به فردی است که در مغز او وجود دارد.
باور عموم مردم این است که مغز انسان ارگانی حیاتی است که اگر اتفاقی برای آن بیفتد فرد می میرد یا فلج می شود اما واقعیت این است که مغز انسان نه تنها حیات جسمانی ما را حفاظت و تضمین می کند بلکه وجود روانی ما را نیز شکل می دهد. شاید قصه عشق های رمانتیک انسان هم از همین نقطه آغاز می شود.
ما عشق را به واسطه مغز و عناصری که در وجودِ زیستیمان داریم درک می کنیم.
ادامه مطلب را در بهروان شماره چهارم عشق بخوانید.
خرید از سایت: behravanmag.com
نسخه الکترونیکی: jaaardotcom
خرید حضوری: پیشخوان دکه ها و کیوسک های روزنامه فروشی و کتاب فروشی های نشرچشمه