8 ویژگی که مادر کودک مبتلا به اوتیسم باید داشته باشد.
مادر فرزند خاص بودن
این متن در بخش “فانوس” در شماره ی اوتیسم بهروان به چاپ رسیده است. و هشت ویژگی که مادر کودک مبتلا به اوتیسم باید داشته باشد را برمی شمارد.
نقش مادران در تکوین شخصیت فرزندان بسیار مهم است. در اینجا می خواهیم از مادری سخن به زبان آوریم که نقشش دشوار، گاهاً نفس گیر و همواره همراه با هزار امید و آرزو است.
مسیر مادر فرزند مبتلا به اوتیسم بس پر پیچ و خم و ناهموار است. اگر با آن ها گفت و گو کرده باشید در خواهید یافت که آن ها چه روزها و فصل ها گذرانده اند و چه اقداماتی را پیش برده اند برای آن که فرزندشان حتی شده قدری تغییر یابد. تغییری که شاید خیلی هایشان دقیق نمی دانند چه هست؟ تغییری که حتی برای خود روانشناسان هم آشکار نیست. اما پا پس نمی کشند و با پشتکاری بی مثال رو به جلو می روند. برای آن که بدانید تا کردن با یک کودک در خودمانده چه مشکلاتی دارد، کافی است با درمانگران این کودکان گپ و گفت کنید. ار آن ها بپرسید یک ساعت با آن ها چگونه است؟ چگونه می گذرد؟ و چگونه خواهد بود؟ بعد از آن شاید توانستید، تأکید می کنم شاید توانستید یک ساعت یک مادر فرزند مبتلا به اوتیسم را درک کنید.
حال در این یادداشت می خواهیم بگوییم مادری که فرزندش مبتلا به اوتیسم است باید چه ویژگی هایی داشته باشد و بهتر است چه کارهایی بکند. این ویژگی ها، نُسخه نیستند که برای همه پیچیده شوند. این ویژگی ها تنها راهکارهایی هستند که شاید دانستن آن ها بتواند مادری را در مسیرِ پیش‌ِ رویش دلگرم و مطلع کند.
یک: فرزند شما غیر عادی نیست.
شما همواره این را باید در چهار گوشۀ ذهنتان داشته باشید که فرزندتان تفاوتی با دیگران ندارد. او در انجام فعالیت هایش ضعف دارد. او نیاز به توانمندی، تمرینات و آموزش های ویژه دارد.
دو: بهترین اقدام آغاز درمان است.
مرحله ای جانکاه پس از تشخیص است. به یک نگاه بسنده نکنید. وقت بگذارید و کودکتان را به مراکز آزمون پس داده و با تجربه ببرید و ببینید تشخیص ها شباهت دارند یا خیر؛ پس از آن برای شروع درمان شتاب کنید.
سه: پذیرای تغییرات حداقلی و جزئی باشید.
به این دل نبندید که مراکز درمانی معجزه می کنند و علائمی که موجب شده شما کودکتان را به آن ها بسپارید یک ماهه از بین می روند. سعۀ صدر داشته باشید که راهی سخت و طولانی در پیش دارید. به هر رویکرد درمانی که برای فرزندتان ترتیب داده اند اعتماد کنید. به یاد داشته باشید تغییرات در روانشناسی، تدریجی است.
چهار: هر ماه، امیدوارتر از ماهِ قبل.
به طور حتم این مورد شعار به نظر می رسد اما کاراست. هرچه این احساس در شما تقویت شود پیشرفت کودکتان مُیسرتر خواهد شد. این مورد در راستای موارد قبلی است.
پنج: تلاش کنید با کمک تیم درمانی توانمندی ها و نقاط قوت کودک را بشناسید.
این عامل موجب می شود شما به ادامۀ درمان خوش بین باشید. درمان را تا رسیدن به نتیجۀ مطلوب پیش ببرید.
شش: اینجا و آنجا نروید.
اگر احساس می کنید کودک به تدریج، آهسته و پیوسته در حال پیشرفت است به نظرات دیگران توجه نکنید. این که آشنایتان می گوید جایی را می شناسد که فوق العاده است و هرکسی رفته جواب گرفته را در حد یک تبادل اطلاعات در نظر بگیرید. بهتر است دربارۀ رویکرد درمانی توصیه شده تحقیق کنید و راجع به آن اطلاعات به دست بیاورید اما روند درمانی که برای کودکتان درحال انجام است را قطع کنید. اگر دریافتید که آشنایتان بی راه نمی گوید با تیم درمانی کودکتان صحبت و مشورت کنید. از آن ها بپرسید برنامه ریزی آن ها تا به کجا ادامه دارد و به نظرشان برای کودک تغییر شیوۀ درمان سودمند است؟
هفت: از حرف‌زدن درباره درخودماندگی فرزندتان با دیگران نهراسید.
والدین موفق کودکان درخودمانده معمولاً کسانی هستند که این مورد را در مراودات روزمرۀ خود به کار بسته اند. گاهی خودِ والدین شرایط را غیرطبیعی جلوه می دهند. مثلاً کودکشان را به مهمانی ها و سفر ها نمی برند. شرایط غیرطبیعی کودک را خواستۀ غیرطبیعی می سازد.
هشت: به خودتان افتخار کنید.
این که پا پس نکشیده اید و تا آنجا که ممکن بوده و هست پیش رفته اید، بدانید شما در نظرِ دیگران فوق العاده هستید. اراده، پشتکار و آرزومندی شما نایاب، ارزشمند و ستودنی است.
نویسنده: زینب سادات جهرمی
جهت خرید شماره اوتیسم مجله روانشناسی بهروان اینجا کلیک کنید.
برای اطلاعات بیشتر در مورد اوتیسم به سایت انجمن اوتیسم ایران سر بزنید.
