مادر فرزند خاص بودن
این متن در بخش “فانوس” در شماره‌ی اوتیسم بهروان به چاپ رسیده است. و هشت ویژگی که مادر کودک مبتلا به اوتیسم باید داشته باشد را برمی‌شمارد.
نقش مادران در تکوین شخصیت فرزندان بسیار مهم است. در اینجا می‌خواهیم از مادری سخن به زبان آوریم که نقشش دشوار، گاهاً نفس‌گیر و همواره همراه با هزار امید و آرزو است.
مسیر مادر فرزند مبتلا به اوتیسم بس پر پیچ‌وخم و ناهموار است. اگر با آنها گفت‌وگو کرده باشید درخواهید یافت که آنها چه روزها و فصل‌ها گذرانده‌اند و چه اقداماتی را پیش برده‌اند برای آن که فرزندشان حتی شده قدری تغییر یابد. تغییری که شاید خیلی‌هایشان دقیق نمی‌دانند چه هست؟ تغییری که حتی برای خود روان‌شناسان هم آشکار نیست. اما پا پس نمی‌کشند و با پشتکاری بی‌مثال رو به جلو می‌روند. برای آن که بدانید تا کردن با یک کودک درخودمانده چه مشکلاتی دارد، کافی است با درمان‌گران این کودکان گپ و گفت کنید. ار آنها بپرسید یک ساعت با آنها چگونه است؟ چگونه می‌گذرد؟ و چگونه خواهد بود؟ بعد از آن شاید توانستید، تأکید می‌کنم شاید توانستید یک ساعت یک مادر فرزند مبتلا به اوتیسم را درک کنید.
حال در این یادداشت می‌خواهیم بگوییم مادری که فرزندش مبتلا به اوتیسم است باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد و بهتر است چه کارهایی بکند. این ویژگی‌ها، نُسخه نیستند که برای همه پیچیده شوند. این ویژگی‌ها تنها راهکارهایی هستند که شاید دانستن آنها بتواند مادری را در مسیرِ پیش‌ِ رویش دلگرم و مطلع کند.
یک: فرزندِ شما غیرِعادی نیست.
شما همواره این را باید در چهارگوشۀ ذهنتان داشته باشید که فرزندتان تفاوتی با دیگران ندارد. او در انجام فعالیت‌هایش ضعف دارد. او نیاز به توانمندی، تمرینات و آموزش‌های ویژه دارد.
دو: بهترین اقدام آغاز درمان است.
مرحله‌ای جانکاه پس از تشخیص است. به یک نگاه بسنده نکنید. وقت بگذارید و کودکتان را به مراکزِ آزمون‌پَس‌داده و باتجربه ببرید و ببینید تشخیص‌ها شباهت دارند یا خیر؛ پس از آن برای شروع درمان شتاب کنید.
سه: پذیرایِ تغییراتِ حداقلی و جزئی باشید.
به این دل نبندید که مراکز درمانی معجزه می‌کنند و علائمی که موجب شده شما کودکتان را به آنها بسپارید یک‌ماهه از بین می‌روند. سعۀ صدر داشته باشید که راهی سخت و طولانی در پیش دارید. به هر رویکردِ درمانی‌ای که برای فرزندتان ترتیب داده‌اند اعتماد کنید. به یاد داشته باشید تغییرات در روان‌شناسی، تدریجی است.
چهار: هر ماه، امیدوارتر از ماهِ قبل.
به‌طور حتم این مورد شعار به‌نظر می‌رسد اما کاراست. هرچه این احساس در شما تقویت شود پیشرفت کودکتان مُیسرتر خواهد شد. این مورد در راستای موارد قبلی است.
پنج: تلاش کنید با کمک تیمِ درمانی توانمندی‌ها و نقاطِ قوت کودک را بشناسید.
این عامل موجب می‌شود شما به ادامۀ درمان خوش‌بین باشید. درمان را تا رسیدن به نتیجۀ مطلوب پیش ببرید.
شش: اینجا و آنجا نروید.
اگر احساس می‌کنید کودک به‌تدریج، آهسته و پیوسته در حالِ پیشرفت است به نظرات دیگران توجه نکنید. اینکه آشنایتان می‌گوید جایی را می‌شناسد که فوق‌العاده است و هرکسی رفته جواب گرفته را در حد یک تبادل اطلاعات در نظر بگیرید. بهتر است دربارۀ رویکرد درمانی توصیه‌شده تحقیق کنید و راجع‌به آن اطلاعات به‌دست بیاورید اما روند درمانی‌ای که برای کودکتان درحال انجام است را قطع کنید. اگر دریافتید که آشنایتان بی‌راه نمی‌گوید با تیم درمانی کودکتان صحبت و مشورت کنید. از آنها بپرسید برنامه‌ریزی آنها تا به کجا ادامه دارد و به‌نظرشان برای کودک تغییر شیوۀ درمان سودمند است؟
هفت: از حرف‌زدن درباره درخودماندگیِ فرزندتان با دیگران نهراسید.
والدین موفق کودکان درخودمانده معمولاً کسانی هستند که این مورد را در مراودات روزمرۀ خود به‌کار بسته‌اند. گاهی خودِ والدین شرایط را غیرطبیعی جلوه می‌دهند. مثلاً کودکشان را به مهمانی‌ها و سفرها نمی‌برند. شرایط غیرطبیعی کودک را خواستۀ غیرطبیعی می‌سازد.
هشت: به خودتان افتخار کنید.
این که پا پَس نکشیده‌اید و تا آنجا که ممکن بوده و هست پیش رفته‌اید. بدانید شما در نظرِ دیگران فوق‌العاده هستید. اراده، پشتکار و آرزومندی شما نایاب، ارزشمند و ستودنی است.
برای خرید این شماره‌ی بهروان اینجا کلیک کنید.
برای اطلاعات بیشتر در مورد اوتیسم به سایت انجمن اوتیسم ایران سر بزنید.
