در سطح زیست شناختی تحقیقات نشان داده اند که رفتارهای تقویت کننده و نگه دارنده تعاملات، از مراحل اولیه تکاملی انسان وجود دارند و به نظر می رسد که غالباً خارج از حوزه خود آگاهی است. نمونه ای از این رفتارها، تمایل ناخود آگاه به تقلید رفتارهای غیر کلامی دیگران است که شدت آن می تواند با میزان همدلی تناسب داشته باشد.
در سطح زیست شناختی نواحی مغزی شامل آمیگدال، استریاتوم قدامی، و نواحی اوربیتال و ونترومدیال پره فرونتال در فرایند انگیزش اجتماعی نقش مهمی دارند.
این نواحی البته به طور مجزا عمل نمی کنند ولی هر یک نقش خاصی در تکمیل این چرخه دارند. نتایج نشان می دهد که تفاوت های عملکردی در شبکه اوربیتوفرونتال، استریاتوم، آمیگدال با تفاوت های شخصی در انگیزش اجتماعی ارتباط دارند. مطالعات همچنین نشان داده اند که ساز و کارهای انگیزش اجتماعی حداقل تا حدودی تحت تأثیر سیگنال های نوروپپتیدی هستند و در این زمینه نقش اکسی توسین در تعامل با دوپامین بسیار قابل توجه است. علاوه براین، اپیوئیدهای درون زا، کانابینوئیدها و مکانیسم های دوپامینی، گلوتاماتی و کولینرژیک در پدیده انگیزش اجتماعی بسیار حائز اهمیت هستند.
نویسنده: رامین قاسم زاده
جهت دریافت آرشیو بهروان اینجا کلیک کنید.
