تبادلات ارتباطي والدین با کودک
نخستين تبادلات ارتباطي والدین با کودک ، تعاملات اجتماعی را به او یاد می دهد. کودکان تا 12 ماهگی یاد می گیرند که ارتباط اجتماعی بین مردم رخ می دهد، مردم به یکدیگر علامت می دهند و پاسخ می گیرند. تبادل اجتماعی به طور معمول بر موضوع همگانی متمرکز می شود و ارتباط اثر بخش شامل تماس چشمی و ابراز هیجان است.
کودکان مبتلا به اوتیسم در جهت گیری اجتماعی مشکلاتی را نشان می دهند. این کودکان، بیشتر گوشه گیر به نظر می رسند. فقدان تفاهم اجتماعی موجب می شود که آن ها در اطلاعات اجتماعی مهم به ویژه اطلاعات حاصل از چهره های مردم مشکل داشته باشند. هنگام پردازش جلوه های چهره ای دیگران، کودکانی که به طور به هنجار رشد می کنند در درجه اول به چشم های دیگران توجه می کنند. چشم ها در ارتباط با کیفیت هیجان و هدف مردم از برقراری ارتباط، منبع اطلاعاتی مهمی هستند.
کودکان مبتلا به اوتیسم بیشتر احتمال دارد که در وهله اول به جای چشم به دهان مردم توجه کنند. عقیده بر این است که توجه به دهان در تعامل اجتماعی، اطلاعات خیلی مهمی را نمی تواند انتقال دهد. کودکان در 18 و 24 ماهگی توانایی بازی نمادین را به دست می آورند. منظور از بازی نمادین عبارت است از توانایی کودک در اجازه دادن به این که اشیاء و عملکردهای در دسترس خود را به جای اشیاء و عملکردهایی که دوست دارد ولی در دسترس او نیست به کار ببرد. بازی نمادین را بیشتر بازی وانمودی نیز می گویند؛ زیرا کودکان می توانند وانمود کنند که چیزی، چیز دیگری را وانمود می کند.
کودکان مبتلا به اوتیسم هنگامی كه شروع به بازی نمادین می کنند، بیشتر ساده انگارانه و مکانیکی وارد عمل می شوند. کودکانی که به طور عادی رشد می کنند بیشتر در بازی، وانمود ماهرانه ای که زمینه های خالق و انعطاف پذیر را در بر مي گيرد، از خود نشان می دهند. بازی وانمودی کودکان مبتلا به اوتیسم بیشتر بسیار تکراری و بدون موضوع های استادانه و قابل انعطاف است. بازی وانمودی سرآغاز سخن گفتن کودکان است. کودکان زمانی به نشان دادن بازی وانمودی تمایل پیدا می کنند که توانایی بازنمایی های ذهنی پیچیده را به دست آورده اند. واژه ها نمادهایی هستند که اشیاء و رویدادها را بازنمایی می کنند. از این رو به نظر مي رسد كه عقب ماندگی در بازی وانمودی ممکن است با عقب ماندگی و کمبود در سخن گفتن افراد مبتلا به اوتیسم ارتباط داشته باشد.
فقدان بازی وانمودی از سوی کودک 24 ماهه به قدری مهم است که می تواند نشانه اولیه اوتیسم باشد. شناخت و درمان این اختلال در طول سال های ابتدایی می تواند به پیش آگهی بهتری منجر شود. کودکان مبتلا به اوتیسم در جنبه ویژه ای از شناخت اجتماعی به ویژه همدلی کمبودهایی را نشان می دهند. توانایی افراد برای واکنش به شیوه همدلانه به دو توانایی اجتماعی؛ فهمیدن حالت روانی شخص که رفتار او را برانگیخته و اتخاذ واکنش هیجانی مناسب وابسته است. توانایی همدلی به افراد این امکان را می دهد که موقعیت های اجتماعی را به درستی تعبیر و به شیوه مناسب پاسخ دهند. کودکان به تدریج می فهمند که افکار، باورها و نیت های مردم سبب ايجاد رفتار آن ها می شود. کودکان درک می کنند که افکار و اهداف دیگران با افکار و اهداف خود آن ها تفاوت دارد.
درنهایت کودکان مفهومی را به دست می آورند که روانشناسان شناختی آن را نظریه ذهن یا ذهن خوانی می نامند. نظریه ذهن در کودکانی که رشد عادی دارند بین 3 تا 5 سالگی نمایان می شود. اما کودکان مبتلا به اوتیسم، آسیب دیدگی خاصی را نشان می دهند. در واقع کودکان مبتلا به اوتیسم، کوریِ ذهن را به نمایش می گذارند؛ یعنی اغلب نمی توانند درک کنند که دیگران حالت های روانی دارند و این حالت ها فعالیت های آن ها را هدایت می کنند.
جهت خرید مجله های روانشناسی بهروان اینجا کلیک کنید.
