تجربه استرس و ترشح آدرنالین زمانی که روی صحنه تئاتر هستی و منتظری تا پرده ها کنار برود و اجرا شروع شود، تجربه ترس و نگرانی از واکنش منفی تماشاگران به خاطر حرکت های اشتباه و یا گفتن دیالوگ ها در جای نامناسب و از همه سخت تر فراموش کردن آن ها، دلهره و وحشت از دیدن افرادی که روی صندلی های سالن نشسته اند و با چشمانی خیره به حرکات تو نگاه می کنند و به کلماتی که از دهانت بیرون می آید با توجه گوش می دهند، تجربه ای غیر قابل توصیف است. زیرا به همان اندازه که نگران کننده است، خشنود کننده و رضایت بخش است؛ تا جایی که در میانه راه برگشت به پشت صحنه به دنبال نقشی هستی که دوباره تو را به چالش بکشد.
تجربه احساس شور و شعف از دیده شدن، مورد تشویق قرار گرفتن و احساس لذت از این که برای مدتی، هر چند کوتاه مدت، به جای کس دیگری زندگی کرده ای با فکر و بدنی متفاوت، با علاقه هایی که با علایق تو فرق دارند و با گذشته ای که بسیار متفاوت با گذشته ی تو. چه چیزی جز حس شادی و لذت می تواند این در معرض دیده شدن خود خواسته را توجیه کند. احساس غرور ناشی از تحسین و تشویق، به صورت خاص، آرامشی ایجاد می کند که تا مدت ها با تو همراه است و به تو این قدرت را می دهد که به ایفای نقش های مختلف فکر کنی و به این راه ادامه دهی.
هنگام تمرین نقش ها، که گاه دوستشان داری و گاهی به اجبار سعی می کنی با آن ارتباط برقرار کنی تا بتوانی به بهترین نحو آن را اجرا کنی، ناخود آگاه به شرایط خود در موقعیت شغلی ات فکر می کنی، به شباهت هایی که وجود دارد. صحنه ای که هر روز از صبح تا بعد از ظهر روی آن به ایفای نقش می پردازی، نقش مدیر، معلم، کارمند، روانشناس، بازیگر، پزشک، کارگر و…
تشابهی غریب ولی واقعی. مگر نه این که در هر دو موقعیت ایفا نقش وجود دارد؟ پس چرا تا این اندازه نگاه ها به این دو متفاوت است؟ چرا گاهی دیدن تئاتر و یا اجرا نقشی در آن، حس خوشایندی ایجاد می کند ولی اجرای نقشی که در شغلمان به عهده گرفته ایم این گونه نیست؟
تحسین شدن و مؤثر بودن در محیط کار یا صحنه تئاتر چه فرقی می کند؟
نویسنده: بهاره رحیمی‌فر طهرانی
ادامه مطلب را در بهروان شماره سوم شادی بخوانید.
خرید از سایت: behravanmag.com
نسخه الکترونیکی: jaaardotcom
خرید حضوری: پیشخوان دکه ها و کیوسک های روزنامه فروشی و کتاب فروشی های نشرچشمه
