مجله شماره سوم: شادی
چرا شهروندان یک کشور احساس شادکامی بیشتری نسبت به دیگران را تجربه می کنند؟
این امر به دلیل ویژگی خاصی در ژن های آنان است. دی ان ای آنها حاوی آلل هایی است که در درک حس لذت مندی، شادکامی و کاهش احساس درد دخیل است. محققان، عوامل ژنتیکی و دیگر عوامل خارجی مرتبط با میزان شادکامی را در اقوام مختلف بررسی کرده‌اند…
سخن سردبیر
اگر سراغ «شادی» رفته ایم دلیلش این است شاید نمی یابیمش. چند صباحی است کوچ کرده و رفته و انگار از او خبر نداریم.بیش از ده تن از نویسنده های این شماره مطلب شان را با شعر استاد کدکنی آغاز
کرده بودند:
«طفلی به نام شادی دیری ست…»
به راستی شاید گم شده و پیدا کردنش بسی سخت و دشوار است.به هر روی، نوروز هرچه باشد انگار تداعی کننده شادی است. شاید خیلی هامان دیگر آن رنگ و بوی سابق را دوست نداشته باشیم اما در و ديوار،كوی و برزن و آشنا و ناآشنا بوی شادی می دهند. یکی از همکارانم که دبیر ادبیات دوران دبستان است چند هفته پیش سراغم آمد و گفت: «بچه ها شاد نیستند. چه کار می شود برایشان کرد؟»
انگار، این گم شدن شادی را بچه ها هم فهمیده اند. چه باید کرد؟ در این شماره از بهروان علاوه بر تلاش بر ریشه یابی، راه هایی پیشنهاد داده ایم برای یافتن شادی، حتی ناچیز و لحظه ای.شادی، در یک جامعه برآمده از عوامل مختلف است. دوستم شبی که ایران در مرحله نیمه نهایی جام ملتهای آسیا سه بر صفر از ژاپن شکست خورد و حذف شد می گفت:« توی «بی. آر. تی» ایستاده بودم و مردم رنجور و نالان، خسته و غمگین شاید به فردا فکر می کردند.» رویدادهای فرهنگی، رقابت های ورزشی،اتفاقات سیاسی و رخدادهای اجتماعی و اقتصادی برروی روان افراد تأثیرگذار است. ما به سهم خودمان، به رسم وظیفه در این شماره از بهروان تلاش کرده ایم تسهیل گر باشیم و پیشنهادهایی روان شناختی برای عبور یا سازگاری با موقعیت پیش رو داشته باشیم. اگر خودم را دوست داشته باشم، اطرافیانم را دوست داشته باشم و از فعالیت هایی که انجام می دهم لذت بیرم، پس احتمالاً من آدم شادی به حساب می آیم. برای آن که میزان شادی تان را بسنجید فقط کافی است به سه جمله بالا فکر کنید و به آنها پاسخ بدهید خدا را چه دیده اید شاید در همین سال جدید که می آید خودمان بتوانیم «شادی» را پیدا کنیم، «شادی» را نگه داریم و شاد باشیم که این اصلی مهم در روان شناسی است :
شادی تاحدِ بسیار زیادی زاییده خود فرد است
دربارۀ مجله بهروان
مجلۀ بهروان، مجلۀ بین‌رشته‌ای است که با نوآوری خود بین رشته روان‌شناسی و سایر حوزه‌ها اعم از هنر، ورزش، ادبیات، جامعه‌شناسی، سیاست و … پیوند برقرار کرده است. مجلۀ بهروان در هر شماره به یک موضوع مشخص، در بخش‌های متفاوت می‌پردازد و به آن موضوعات با عینک روان‌شناسی می‌نگرد. مجلۀ بهروان زمانی متولد شد که خواندن مجله به دست فراموشی سپرده شده بود. مجلۀ بهروان ما برای اینکه خودش را به اطرافیانش نشان دهد، نیازمند ذهن باز اطرافیان برای باور کردنش بود. خدا را شاکریم که اطرافیانش باهوش بودند و مجلۀ بهروان را باور کردند. روزگار گذشت و ما شاهد رشد مجلۀ بهروان‌مان بودیم که ناگاه نگران شدیم که مبادا مجلۀ بهروان با در انزوا رفتن و سکوت کردنش دچار اتیسم شده باشد. بررسی کردیم و خیال‌مان راحت شد که مجلۀ بهروان ما اتیسم ندارد و شاد شدیم. آن‌قدر شاد شدیم که تصمیم گرفتیم شادی‌مان را با مردم به اشتراک بگذاریم. روزها سپری شدند و مجلۀ بهروان ما بزرگ و بزرگ‌تر شد. آن‌قدر بزرگ شد که عشق ورزیدن را آموخت و عاشق شد، عاشق یادگیری. او آن‌قدر عاشق بود که تصمیم گرفت به خاطر عشقش به مدرسه برود و خودش را بسازد. مجلۀ بهروان ما یک سری به مدرسه زد، درس خواند و چون باهوش بود خیلی سریع مدرسه‌اش را تمام کرد و وارد دانشگاه شد. وارد دانشگاه شد تا شاید بتواند آینده‌اش را بسازد. آینده‌ای درخشان که قرار است سرشار از تغییرات شگرفی برایش باشد. امیدواریم مجلۀ بهروان ما بتواند با تغییرات مسیر زندگی‌اش سازگاری کند و به تغییرات مثبت زندگی‌اش متعهد باشد. به امید اینکه مجلۀ بهروان ما بتواند روزگار خوشی را برای خود و خوانندگانش بسازد.