بهروان در زمانه‌ای که  خواندن مجله به‌دست فراموشی سپرده شده است، تولد یافت. دوماهنامه‌ای روان‌شناختی با نگاهِ بین‌رشته‌ای که  تلاش برای حرف‌های تازه و نو داشته و دارد. بهروان در هر شماره به‌یک موضوع می‌پردازد و آن را در حوزه‌های مختلف با عینک روان‌شناسانه می‌نِگرد. تلاش دارد گاه با زبانِ روایت از نمونه‌های قبلی روان‌شناسیِ خود فاصله بگیرد و به‌یک مفهوم جدید تلنگر بزند تا به مذاق مخاطب خوش بیاید و شاید به تأمل وا داردش. بهروان در زمینه‌ای که محتوای روان‌شناسی به‌وفور است و پراکنده و سطحی، تلاش دارد مایه‌ی روان‌شناختی‌ و واقع‌بینانه را که مطابق بر آموزه‌های اصیل است، به مخاطب ارائه دهد. بهروان تلاش کرده دستِ نویسندگانش را برای فکرهای نو و حرف‌های تازه باز بگذارد تا خلاقیت بیش از پیش در صفحه‌ها و بخش‌ها و شماره‌ها خود را نشان دهد. بهروان، هنوز چهار دست‌و‌پا راه می‌رود. هنوز قوام نیافته و آروزهای بزرگ‌تر در سر دارد. بهروان از سینما تا سیاست، از ورزش تا ادبیات، از فلسفه تا زیست‌شناسی، از معماری تا علوم‌شناختی و از زبان‌شناسی تا اقتصاد در هر شماره حرف می‌زند. کوشش می‌کند حوزه‌های گفته‌شده را به روان‌شناسی پیوند بزند. یک پیوندِ معنادار، بین‌رشته‌ای و خدا را چه دیده‌ایم شاید فرخنده. تابه‌حال بهروان در شش شماره با موضوعات ذهن، هوش، اوتیسم، شادی، عشق و مدرسه انتشار یافته است. بهروان را شاید بشود در این جمله شعرِ نیما خلاصه کرد:

«آن گُل زودرس چو چشم گشود

به لَبِ رودخانه تنها بود»

عماد رضایی‌نیک

سردبیر دوماهنامه روان‌شناختی بهروان

بهرَوان، یک ماه‌نامه‌ی روان‌شناختی است.

بهرَوان، ‌خصیصه‌ی‌ بین‌رشته‌ای دارد.

بهرَوان، به رشته‌های مختلف؛ از جمله: زیست‌شناسی، جامعه‌شناسی، سینما، ورزش، ادبیات، صنعت، سیاست، ریاضی و برخی گرایش‌های روان‌شناسی می‌پردازد.

بهرَوان، در هر شماره سراغ یک مؤلفه می‌رود، به‌طور مثال شماره‌ی صفر: ذهن(که منتشر شده است)

تمامی بخش‌ها، مؤلفه‌ی موردنظر را چاشنی مقاله‌های‌شان قرار می‌دهند.

بهرَوان، قصد دارد خلاقیت و نگاهِ تازه در ادبیات روان‌شناختی را بسط دهد و جَلا بخشد.