سفره‌ای از جنس عشق
پاره‌ای از بخش چهاردهم– شادروان – نگاهی طنز آمیز به مسائل روان‌شناسی
نویسنده: سیدمحمد صاحبی
سفره عقد یکی از سفره‌های سنتیِ ایرانی است که در مراسم عقد یا هنگام عروسی پهن می‌شود و عروس و داماد در رأس آن می‌نشینند و به‌هم نگاه می‌کنند. اجزای سفره عقد به دو دسته کلیِ اشیاء و مواد و ترکیبات خوراکی تقسیم می‌شود. دسته خوراکی‌ها تشکیل شده است از شش ظرف حاویِ گردو، بادام، فندق، نان و نبات و تخم‌مرغ و دو ظرف دیگر حاویِ شیرینی و نان و پنیر و سبزی و جام‌هایی از عسل و ماست. هر ترکیب و ماده‌ای که در سفره عقد به کار می‌رود، ناقلِ معنا و مفهوم خاصی متناسب با آن ترکیب یا ماده به کُنهِ ذهن حاضرین و غایبین در مراسم است. به‌طور مثال، عسل و ماست کنایه‌ای است از شیرینی و ترشی در کنار هم در طول زندگیِ مشترک. نبات، نماد شیرین‌کامی و تخم‌مرغ، نماد باروری است. اما این‌که چرا تخم‌مرغ به‌عنوان نماد باروری انتخاب شده است خود جای بحث دارد که در این مقال می‌گنجد. اولین سؤالی که در مواجهه با این‌گونه از نمادپردازی در مورد تخم‌مرغ به ذهن هر شخص می‌رسد این است که: “چرا؟” و دومین سوالی که در مواجهه با این‌گونه از نمادپردازی در مورد تخم‌مرغ به ذهن هر شخص می‌رسد این است که: “چطور؟”
در واقع ظرفیتی برای پذیرش این نماد از سوی جامعه وجود ندارد، زیرا فرض اولیه‌ای که بنیانِ این نمادپردازی بر آن بنا شده؛ از اساس اشتباه است؛ چرا که همه ما می‌دانیم انسان‌ها تخم‌گذار نیستند.
ادامه مطلب را در بهروان شماره چهارم (عشق) بخوانید.
خرید از سایت: behravanmag.com
نسخه الکترونیکی: jaaardotcom
خرید حضوری: پیشخوان دکه‌ها و کیوسک‌های روزنامه‌فروشی و کتاب‌فروشی‌های نشرِ چشمه
