شماره دو: اوتیسم
208 نکتۀ کوتاه دربارۀ اوتیسم
پاره‌ای از بخش اول / جراحی
نویسنده: باران مرادی، سارا سالک، الهام جوزی، آتنا سالاری
نویسندگان جراحی در این شماره 208 نکته، یعنی هرآنچه که دربارۀ اوتیسم لازم است شما بدانید را ترتیب داده‌اند. به‌نظر می‌آید شما پس از خواندن این بخش به‌طور کامل دستتان بیاید اوتیسم چیست!
208 نکتۀ کوتاه دربارۀ اوتیسم
- اوتیسم یک اختلال رشدی-عصبی زود‌آغاز است.
- اوتیسم به‌معنای درخودماندگی است.
- درخودماندگی زمینۀ ژنتیکی نیرومندی دارد.
- بیشترِکودکان اوتیسم در رشدِ زبان تأخیر دارند.
- علت ناتوانی‌های گفتاری کودکِ درخودمانده فقدان انگیزه و تمایل نیست.
- ناتوانی درگفتار یک جزء اصلی در کودکان درخودمانده به‌شمار می‌رود.
- اوتیسم، اختلال رشدی است که در 3 سال اول زندگی کودک ظاهر می‌شود.
- اوتیسم، بر رشد عادی مغز و تعاملات اجتماعی اثر می‌گذارد.
- اوتیسم، بر توانایی گفتاری و ارتباطی کودک تأثیرگذار است.
- تاکنون علت خاص و ویژه‌ای که عامل این اختلال باشد شناخته نشده.
- اوتیسم در پسران 3 تا 4 بار شایع‌تر از دختران است.
- اوتیسم، از قرن بیست به بعد موردِتوجه قرار گرفت.
- در سال 1867، «هنری موزلی» نخستین روان‌پزشکی بود که برای اولین بار به کودکان مبتلا به اختلالات شدید رشد توجه کرد.
- در سال 1911 برای اولین بار اصطلاح اوتیسم توسط «اوگن بلولر» مطرح شد.
- در سال 1938 «هانس آسپرگر» واژۀ اوتیسم را در فرهنگ آلمانی روان‌شناسی به‌کار برد.
- طی سال‌های 1940 تا 1960 جامعۀ پزشکی بر این تصور بود کودکان مبتلا به اوتیسم در واقع به‌نوعی اسکیزوفرنی دچارند.
- سال 1943 «مه لئو کانر» برای اولین بار مقاله‌ای در خصوص کودکان اوتیستیک منتشر کرد.
- تعریف اوتیسم با نوشتار «کانر» در سال 1943 شروع شد.
- توصیف کانر در سال 1943 اوتیسم را از اسکیزوفرنی کودکی جدا ساخت.
- سال 1960 اوتیسم به‌عنوان یک سندرم مشخص شناخته شد و از عقب‌ماندگی و اسکیزوفرنی متمایز گردید.
- کانر طی یک مشاهدۀ نظام‌مند و دقیق به تعریف این اختلال کمک کرد.
- این کودکان از ناتوانی در ایجاد و گسترش رابطه با دیگر افراد رنج می‌برند.
- تأخیر در فراگیری سخن گفتن دارند.
- گاهاً تأخیر در رشد زبان از ویژگی‌های اصلی آنها به‌شمار می‌رود.
- تأخیر در پژواک‌گویی از ویژگی آنها در مقولۀ رشد زبان به‌حساب می‌آید.
- استفادۀ واژگون از ضمایر از ویژگی‌های بارزِ کودکان درخودمانده به‌شمار می‌رود.
- کودکان درخودمانده رفتارها و فعالیت‌های قالبی و تکراری دارند.
- پافشاریِ آزارنده در انجام کارها و امور یکنواخت در کارهای روزمره از خود نشان می‌دهند.
- فقدانِ تخیل و تصویرسازی دارند.
- حافظۀ طوطی‌وار خوب و ظاهر جسمانی طبیعی دارند.
- رفتارها و ویژگی‌های غیرطبیعی آنها از زمان نوزادی آشکار می‌شود.
- «بلولر» برای توصیف اختلال اوتیسم، از اصطلاح کناره‌گیری فعالانه از واقعیت به‌سمت دنیای خیال که در بیماران اسکیزوفرنی وجود داشت، استفاده کرد.
- بسیاری از متخصصان اوتیسم می‌گویند که بیماری‌های عفونی مغزی در سال‌های اولیۀ عمر کودک عوارضی شبیه به اوتیسم ایجاد می‌کند.
- درمان مشخص برای این اختلال وجود ندارد؛ تنها اقدام موجود، تلاش جهتِ سازگاری شخصی فرد با محیط است.
- اقداماتی چون برنامه‌های آموزشی به والدین برای توجیه آنها در ارتباط با بهبودی‌های حداقلی این اختلال تأثیرگذار و چشمگیر است.
- دامنۀ هوشی کودکان اوتیسم از بسیار باهوش تا عقب‌مانده متغیر است که حدود 17% آنها را طیف بسیار باهوش و مابقی دارای بهرۀ هوشی کمتر از 70 هستند.
- این کودکان رفتار خودآسیب‌زا دارند.
- ترس‌های غیرمنطقی از اشیاء و افراد از خود نشان داده و دچار عاطفۀ نا‌متناسب هستند.
- دستگاهِ فعال‌کنندۀ شبکه (ریتکولار) به‌طور مزمن در کودکان درخودمانده کم‌تحریک است و در قبال پاسخ به محیط درمانده است.
- دستگاه لیمبیک آنها که مسئول هیجان، انگیزه و تقویت است، ناکارا و مختل است.
- بر اساس DSM5 نقص مداوم در ارتباطات و تعاملات اجتماعی در زمینه‌های گوناگون دارند.
- بر اساس DSM5 الگوهای رفتاری، علایق و فعالیت‌های تکراری و محدود دارند.
- بر اساس DSM5 نشانه‌ها باید در دورۀ رشد اولیه مشاهده شود.
- بر اساس DSM5 نشانه‌ها ازنظر بالینی باعث بروز اختلال در عملکردهای اجتماعی، شغلی و دیگر زمینه‌ها می‌شود.
- بر اساس DSM5 این اختلال به‌واسطۀ معلولیت ذهنی یا تأخیر در رشد (اختلال رشدی-هوشی) مطرح نمی‌شود.
- پنجمین راهنمای آماری و تشخیصی، اختلالات روان‌پزشکی آسپرگر را یک اختلال جدا از اوتیسم نمی‌داند.
- پنجمین ویرایش راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روان‌پزشکی اوتیسم را به‌صورت یک طیف با سه سطح توصیف می‌کند.
- سطح ۱ خفیف‌ترین سطح طیف است.
- افراد مبتلا به اوتیسم در سطح ۱ بدون کمک در تعاملات اجتماعی با مشکلات قابل‌توجه روبه‌رو می‌شوند.
- افراد درخودمانده در سطح 1، از دیدِ دیگران بی‌علاقه به تعامل‌های اجتماعی به‌نظر می‌رسند.
- کودکان درخودمانده در سطح 1، به‌دلیل مشکل در سازماندهی و برنامه‌ریزی و همچنین حساسیت به تغییر فعالیت‌ها، اختلال در مستقل شدن دارند.
- افراد درخودمانده در سطح ۱ در ارتباطات اجتماعی و همچنین فعالیت‌های خودیاری به کمک نیاز دارند.
- افراد درخودمانده در سطح ۲، حتی درصورت وجود کمک، در ارتباطات کلامی و غیرکلامی اجتماعی مشکلات قابل‌توجهی خواهند داشت.
- در سطح ۲ برخلاف سطح 1 که کودک اوتیستیک جملات کامل دارد، تنها جملات ساده دیده می‌شود و ارتباط غیرکلامی عجیب‌وغریبی مشهود خواهد بود.
- مشکلات سازگاری در سطح ۲ نسبت به سطح ۱ شدیدتر بوده و در تمام موقعیت‌ها به‌وضوح دیده می‌شوند.
- افراد اوتیستیک در سطح ۲ به کمک قابل‌ملاحظه‌ای برای حضور در اجتماع و انجام فعالیت‌های خودیاری نیاز دارند.
خرید از سایت: behravanmag.com
نسخه الکترونیکی: jaaardotcom
خرید حضوری: پیشخوان دکه‌ها و کیوسک‌های روزنامه‌فروشی و کتاب‌فروشی‌های نشرِ چشمه
